Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Το σύντομο λεύκωμα του Φοιτητικού Παλμού

Θυμίζοντας ότι την Κυριακή 19/5 στις 13.00, στην τελευταία δράση μας, συγκεντρώνουμε Φάρμακα για τους Γιατρούς του Κόσμου (αντιβιοτικά, παυσίπονα και ό,τι σας προτείνει ο φαρμακοποιός ανάλογα με το μπάτζετ που διαθέτετε) και οργανώνουμε ανταλλακτική βιβλιοθήκη (ο καθένας σας φέρνει ένα ή περισσότερα βιβλία που έχει διαβάσει ή έχει διπλά για να τα ανταλλάξει με άλλα που τον ενδοαφέρουν περισσότερο) στα Starbucks στο Μοναστηράκι, παραθέτουμε τα τελευταία "ραβασάκια" των μελών του Φοιτητικού Παλμού για την 3ετή μας πορεία.

Η Σύλβια (η ραδιοφωνική παραγωγός):

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για την έστω μικρή εμπειρία μου με τον φοιτητικό παλμό δε δυσκολεύτηκα, αν και ήμουν αντίθετη με την αποχαιρετιστήρια χροιά. Το μήνυμα όμως ήταν ξεκάθαρο. Θυμάμαι τον κόμπο που με έπνιξε όταν έμαθα ότι θα κλείσει. Ενα πνίξιμο που βγήκε στο χαρτί. Γιατί απλά έπρεπε να βγει, να ακουστεί!
Παρά το γεγονός, λοιπόν, πως ήμουν η κατά μία έννοια " μικρή" της παρέας, αφού ούτε χρόνο δεν έβγαλα (να με παίρνετε και σε εγκαίνια), κάτι μέσα μου έσπασε όταν πληροφορήθηκα την πτώση της αυλαίας. Κι αυτό, γιατί τα παιδιά του παλμού και ειδικά ο Στέλιος και ο Παναγιώτης, μου πέρασαν την αγάπη τους γι' αυτόν. Αυτά τα παιδιά μου έδωσαν την ευκαιρία να ταξιδέψω για λίγο μαζί τους. Να ασχοληθώ με κάτι που αγαπώ πολύ, όπως η μουσική, εκφράζοντας ελεύθερα τις δικές μου ιδέες και απόψεις και μέσα από αυτό να φανταστώ ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που είχα προβλέψει, ακόμη πιο δελεαστικό. Πίσω από το μικρόφωνο του ραδιοφωνικού φοιτητικού παλμού μάθαμε περισσότερα για τις νότες που μας άγγιζαν και για τους καλλιτέχνες που έπαιζαν μαζί τους. Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με υπέροχους ανθρώπους που μας ενέπνευσαν για τη ζωή και το μέλλον μας. Και πίσω από μια κάμερα ανακαλύψαμε και λατρέψαμε την Πλάκα!
Δούλεψα, έτρεξα, ξενύχτησα, αλλά πάντα με κέφι, γιατί μάθαινα, γιατί είχα έναν σκοπό και στη διαδρομή ανακάλυπτα τον ίδιο μου τον εαυτό! Μα πιο πολύ, γιατί ήμουν δημιουργική και χρήσιμη. Μέσα στον παλμό γνώρισα ανθρώπους περίεργους (κοίτα ποια μιλάει!), δραστήριους, που με δέχτηκαν με ένα χαμόγελο. Τους είδα σε στιγμές άγχους, κούρασης, δημιουργίας, σε κοινωνικές και πολιτιστικές δράσεις(τι να πει κανείς γι' αυτές;!). Συνεργαστήκαμε μαζί, ήπιαμε, γελάσαμε, εξαντληθήκαμε για την υλοποίηση των διάφορων "αυθόρμητων ιδεών".
Ωστόσο, εγώ μέσα στα μάτια των παιδιών αυτών διέκρινα όνειρα. Και αυτό το σέβομαι! Ακόμη περισσότερο, αντίκρισα με θαυμασμό νέους ανθρώπους σε εποχές ισοπεδωτικά ρεαλιστικές και απαισιόδοξες να κυνηγούν τα όνειρα αυτά. Να προσπαθούν να τα πραγματοποιήσουν και να αλλάξουν κάτι γύρω τους. Είδα απόγνωση, προβληματισμό, άτομα με ανησυχίες, που μετουσίωναν τις ανασφάλειες που ο καιρός τους επέβαλε σε γόνιμα σχέδια και δραστηριότητες με ευρηματικές ιδέες και φαντασία. Αισθάνθηκα την ανάγκη τους να ακουστούν... Και είχαν κάτι αξιόλογο να πουν!
Φαίνεται όμως πως αυτά δε τα μοιράζονταν αρκετοί. Ή πως ήρθε η πραγματικότητα, εκεί κάπου κοντά στο πτυχίο και σκότωσε έναν ευγενή και ονειροπόλο αγώνα. Και αυτά με λυγίζουν. Επιλέγω, λοιπόν, να πιστέψω σε μια άλλη αλήθεια. Πως αυτό το όνειρο θα βρει τους άξιους συνεχιστές του και πως δεν είναι αυτό το τέλος. Πως υπάρχουν ακόμη παιδιά που συμμερίζονται το αρχικό όραμα και θα βρουν στον φοιτητικό παλμό ένα γερό βήμα να ελευθερώσουν την κραυγή τους. Διαφορετικά μπορώ να δεχτώ πως όλα κάποτε τελειώνουν αφήνοντας αυτή την γλυκόπικρη γεύση. Μα αυτή είναι η ζωή. Κάτι χάνεται και κάτι ανθίζει. Πιστεύω στα ιδανικά και στη δύναμη των ανθρώπων που γνώρισα και γι' αυτό είμαι σίγουρη πως είναι απλά η μετάβαση σε κάτι ακόμη πιο σπουδαίο. Προσωπικά, ευχαριστώ για το υπέροχο ταξίδι!!

Ο Βασίλης (ο ατρόμητος θεατής):

Θυμάμαι την πρώτη και άκυρη συνάντηση με τον ιθύνοντα νου του παλμού σαν μια πολύ αστεία ιστορία και μια πολύ κακή θεατρική παράσταση. Ωραία ιδέα, ενθουσιασμός και η μανία του νέου φοιτητή να ψαχτεί με διάφορες ιδέες και δράσεις.
Απ' όλα τα σκηνικά με την ομάδα, κρατάω κάποια δυνατά γέλια, μερικές καλές δράσεις, κάποια ωραία άρθρα και νέους φίλους. Αν κάποιος φοιτητής διαβάζει αυτό το κείμενο, το βασικό που πρέπει να συγκρατήσει είναι πως οφείλει να παίρνει πρωτοβουλίες και να τρέξει μια ιδέα που του έχει καρφωθεί στο μυαλό. Το αποτέλεσμα δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Αλλάξαμε πολύ όλα αυτά χρόνια που πέρασαν. Ο παλμός σταμάτησε να δουλεύει. Αφήνει πίσω του όμως πολλά ωραία πράγματα. Θα τα βρείτε στην σελίδα μας. Πάρτε ιδέες, κάντε τις δικές σας δράσεις.
Μιας και αυτή είναι η τελευταία φορά που γράφω θα ήθελα να πω στο Στέλιο και στον Παναγιώτη πως είναι γαμώ τα παιδιά και πως έχουν τεράστια υπομονή! Καλή επιτυχία στην ομάδα ό,τι κι αν κάνουν στο μέλλον.
Εύχομαι να μη χαθούμε, η δουλεία μας να είπε κάτι σε κάποιον και να συνεχίσουν να γίνονται τέτοιου τύπου δράσεις από φοιτητές.
Ελπίζω να μην έγινα πολύ γραφικός και να την πάλεψα σαν πρόεδρος της συνέλευσης (για πείτε παιδιά!)

Ο Αλέξανδρος (ο κιθαρωδός ερευνητής του Ποινικού Κώδικα):

Αυτό που ζητήθηκε αυτή την φορά για να γράψω είναι πιο δύσκολο από την πρώτη φορά που έγραψα ένα άρθρο για τον Παλμό. Δεν μου είναι εύκολο να αποτυπώσω όλες τις στιγμές που περάσαμε ως μια μεγάλη ομάδα. Μέσω μιας φίλης ενός φίλου γνώρισα μια μέρα γύρω στα είκοσι παιδιά και δεν είχα ιδέα τι ήταν όλο αυτό που ξεκινούσε εκείνη την μέρα. Με ενθουσίασε το πάθος ορισμένων παιδιών και κυρίως εκείνων που έβαλαν την ιδέα αυτή στα σκαριά. Το αισθανόσουν ότι είχαν σκοπό να θυσιάσουν και όλο τον ελεύθερο χρόνο τους για τον Παλμό καθώς εγώ προσπαθούσα να καταλάβω αν πρόκειται για ηλεκτρονική εφημερίδα ή κάτι διαφορετικό. Στη συνέχεια άλλοι έφυγαν, άλλοι ήρθαν και είχαμε τα πάνω μας και τα κάτω μας. Μετά ξεκίνησαν οι δράσεις και όλο αυτό που ήταν λίγο θολό στο μυαλό μας άρχισε να ξεκαθαρίζει με το χρόνο. Αν μπορούσα να περιγράψω με λίγα λόγια τι ήταν για εμάς που ακολουθήσαμε μέχρι το τέλος, θα έλεγα ότι ήταν ένα μικρό ταξίδι. Προσωπικά η αρθρογραφία ήταν μια μικροαπασχόληση κατά την διάρκεια του ταξιδιού όπως και οι δράσεις χωρίς φυσικά να υποτιμώ ούτε τα άρθρα ούτε τις εθελοντικές μας δράσεις. Ότι άξιζε από αυτό το ταξίδι ήταν οι συζητήσεις, οι διαφωνίες, οι περίπατοι και πάνω από όλα ότι ένας κοινός στόχος, μια κοινή ενασχόληση μας κοινητοποίησε να ασχοληθούμε με κάτι καλό. Πέρα όμως και από το ταξίδι αυτό, ο Παλμός έκανε ένα μεγάλο μαγικό το οποίο για μένα είναι υπέρ αρκετό. Από μέλη μας έκανε φίλους και ευχαριστώ προσωπικά τον καθένα για αυτό το δώρο.

Ο Γιώργος (ένας ευαίσθητος δικηγόρος):

Εγώ την κρατάω εδώ. Και ας λέει πως φεύγει. .
Μια αρχοντική σκιά μέσα σε μια ροζ ζακέτα. Εδώ. Στο χαρτί, λέω. Μεταφέρω τα ίχνη της. Τις αντανακλάσεις από το περιδέραιο, τις μικρές φωνούλες που έβγαζε σαν μωρό μέσα στο άδειο δωμάτιο – έτσι ηχούσαν όσα έλεγε όταν δεν την άκουγα, επειδή η εικόνα της με σκέπαζε μέχρι τα αυτιά.
Στο χαρτί, λοιπόν. Και ύστερα θα την αναρτήσω στη γειτονιά μας για να σωθεί μέσα στις αράδες των συναισθημάτων. Και όταν τη συναντάμε, όλοι θα αισθανόμαστε το ίδιο – ο παλμός αν συγχρονιστεί βγάζει πάντα τον ίδιο βαθύ, τρεμουλιαστό ήχο της συγκίνησης.
Τέλος χρόνου! Σιγά. Δεν το πιστεύω.. Ό,τι αναρτήθηκε, δηλαδή αγαπήθηκε, μένει για πάντα εδώ.. Και ας λέει πως φεύγει.
Καλή συνέχεια

Η Γωγώ (η ξαδέρφη μου η σοσιαλίστρια): 

Πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια ξανανοίγω το φάκελο που μας μοίρασε τότε ο Στέλιος σε εκείνη την επεισοδιακή πρώτη συνάντηση της ομάδας. Για πρώτη φορά χρειάστηκε να ξαναοπτικοποιήσω την πυξίδα: εκείνη που κάνει μια παρέα φοιτητών στην αρχή των σπουδών τους και κατά κύριο λόγο άγνωστων μεταξύ τους να κάνουν κάτι για τον κόσμο γύρω τους. Κάτι όχι αντιδραστικό και φευγαλέο αλλά κάτι ουσιαστικό που χωρίς να γίνεται εγωιστικό να είναι καθοριστικό και για τον εαυτό τους. Η αλήθεια είναι πως η δική μου σχέση με τον Παλμό υπήρξε προνομιακή: η εσωτερική επικοινωνία μου με τον Στέλιο για χίλιους δύο προφανείς και μη λόγους με έφερε πολύ πιο σίγουρη στο σημείο της συνάντησης εκείνη τη μέρα. Πρακτικά δεν πρόσφερα στον Παλμό όλα όσα ήθελα. Τα κείμενα μου υπήρξαν λίγα, η συμμετοχή στις δράσεις σχεδόν ανύπαρκτη. Στην πραγματικότητα η σχέση μου με τον Παλμό υπήρξε άνιση: πήρα πολύ περισσότερα από όσα έδωσα . Πήρα τον ενθουσιασμό για τα πολιτικά και κοινωνικά, για αυτούς τους δύο τομείς που στη δική μου προσωπική πορεία αποτελούν αυστηρά επιστημονικά αντικείμενα.
Θα θυμάμαι πάντα τα παιδιά που συνάντησα εκείνη μέρα. Θα θυμάμαι το αίσθημα που είχα κάθε φορά που διάβαζα τον Παλμό ακόμη κι όταν δεν έγραφα. Θα θυμάμαι πάντα τη σιγουριά που ένιωθα - μετά τις τύψεις βέβαια - για κάθε φορά που έλεγα πως δε μπορώ να είμαι εκεί, ότι η στήριξη σε αυτό που γίνεται, ακόμη και μόνο αυτή, αποτελούσε κάτι για τους υπόλοιπους σε αυτή την προσπάθεια. Θα θυμάμαι πάντα πως ο Παλμός υπήρξε μια όαση στην ακαδημαϊκή μου πραγματικότητα. Θα θυμάμαι πάντα αυτά που μένουν από ένα ισχυρό βίωμα. Καμιά φορά πάνω από την αναζήτηση της αλήθειας είναι η επικοινωνία της, η δυνατότητα να μοιράζεσαι χωρίς την προσποίηση της αυθεντίας και της εικονικής τεκμηρίωσης. Η ανάγκη να βρίσκεις τον εαυτό σου ανακαλύπτοντας τους άλλους. Η ανάγκη να ψάχνεις τη ζωή γύρω σου και να επιλέγεις πότε και που θα μιλήσεις για αυτή. Θα θυμάμαι πάντα κι ας μη μπορώ πάλι να υποσχεθώ τίποτα.

Ο Παναγιώτης (ο φλου απόγονος του Λεωνίδα):

Μου ζήτησαν να γράψω για τον Παλμό. Να πω την αλήθεια μόνο εύκολο δεν είναι. Υποτίθεται ότι το κείμενο θα πρέπει να λέει τι ήταν για μένα αυτό το blog και τι μου έδωσε, που τα βρίσκω και τα δύο γενικόλογα. Θα μπορούσα να γράφω τόμους ολόκληρους με όσα συνέβησαν όλο αυτό το διάστημα. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ήταν αυτή η ιστορία, πώς προέκυψε να ασχοληθώ με αυτή και τι μου μένει τώρα που τελειώνει. Αν κάτι μου μένει σίγουρα, αυτό είναι όλοι όσοι γνώρισα εδώ και που τους θεωρώ φίλους μου. Από εκεί και πέρα το να μιλήσω για τις ευκαιρίες να ακουστεί η άποψή μου το βρίσκω περιττό, γιατί είναι εντελώς ασήμαντο μπροστά στα άτομα που γνώρισα. Ναι, μου αφήνει μια δυσάρεστη αίσθηση το τέλος του Παλμού, αλλά diamonds are not for ever και η ώρα αυτού του diamond έφτασε δυστυχώς. Και για να τελειώνω με αυτό το κείμενο όπως πρέπει, οφείλω ένα συγνώμη σε όλους όσους συνεργαστήκαμε όλον αυτόν τον καιρό.

Η Ζίνα (η erasmίνα):

Μετά από 3 χρόνια κοινής πορείας και συμπόρευσης αποφασίσαμε να πέσει η αυλαία του Φοιτητικού Παλμού. Η αποφοίτηση πολλών από τα παιδιά που συγκροτούσαν τη βασική ομάδα του Παλμού και η έλλειψη ενδιαφέροντος από τους νεότερους οδήγησαν στο κλείσιμο αυτής της πολύ δημιουργικής ιστοσελίδας.
Η απόφαση αυτή σίγουρα δεν με χαροποιεί, όμως όλα τα πράγματα στη ζωή κάνουν τον κύκλο τους και κάποια στιγμή τελειώνουν. Προφανώς λοιπόν έφτασε αυτή η ώρα και για τον Φοιτητικό Παλμό.
Η γεύση που μου αφήνει αυτή η εμπειρία είναι σίγουρα μοναδική. Έμαθα να συνεργάζομαι και να γίνομαι πιο ανοικτή και δεκτική σε νέους ανθρώπους και νέες ιδέες. Καινούριες παρέες που μόνο μέσα από τον Παλμό είχα την ευκαιρία να γνωρίσω. Βλέποντας όλες τις δραστηριότητες και τις πρωτοβουλίες που οργάνωσαν με μεγάλη επιτυχία και ανταπόκριση τα παιδιά, κατάλαβα ότι όλα μπορούν να γίνουν αρκεί να το θες πολύ. Και τελικά όταν προσπαθείς να πετύχεις κάτι, τότε θέτεις συνεχώς ακόμα υψηλότερους στόχους και όταν το καταφέρεις, το μόνο που μένει είναι η χαρά της ικανοποίησης.
Σε προσωπικό επίπεδο χαίρομαι πολύ που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω όλα αυτά τα δημιουργικά μυαλά του Φοιτητικού Παλμού που με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή που έγινα μέλος της ομάδας τους. Χαίρομαι πολύ που παράλληλα με τις φοιτητικές μου σπουδές είχα και αυτή την ενασχόληση, μέσα από την οποία ωρίμασα περισσότερο και έγινα πιο υπεύθυνη.
Εύχομαι σε όλους καλή σταδιοδρομία και πολλές ακόμα τέτοιες λαμπρές ιδέες που θα μας βοηθούν να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να διεκδικούμε όσα μας ανήκουν.

Ο Δανιήλ (call me ψυχή της παρέας):

Πολλές φορές είχα τον οίστρο και την έμπνευση να γράφω μακροσκελή άρθρα με τις απόψεις μου. Τώρα όμως που πρέπει να εκφράσω τις ενδόμυχες σκέψης μου για μια ομάδα στην οποίαν ήμουνα για περισσότερο από δύο χρόνια, τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Ήταν Ιανουάριος του 2010, όταν πρωτοάκουσα για τον Παλμό και τους σκοπούς που επιδιώκει, δηλαδή την αφύπνιση των φοιτητών και τη δυνατότητα να εκφράζουν τις απόψεις τους, πέρα από το στενό κομματικό πλαίσιο των φοιτητικών παρατάξεων. Η ιδέα με σκλάβωσε από την πρώτη στιγμή’ ίσως να φταίει και η αγάπη που έτρεφα εκείνο τον καιρό για την πολιτική. Μέσα από τον Παλμό ένιωθα πως μπορώ να μετουσιώνω τις σκέψεις μου σε λόγο και με αυτό τον τρόπο να συμμετέχω στην πολιτική ζωή του τόπου. Το Φεβρουάριο του 2011 εντάχθηκα και επισήμως στην ομάδα του Φοιτητικού Παλμού. Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν πως γνώρισα ανθρώπους της γενιάς μου με πνευματικές, κοινωνικές, φιλοσοφικές και πολιτικές ανησυχίες. Ο Φοιτητικός Παλμός αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αγωνίζονται από το δικό τους μετερίζι ο καθένας ενάντια στη μαζοποίηση και το συρμό, που μας επιβάλλουν οι σύγχρονες κοινωνίες. Όπως όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή, έτσι και ο Παλμός έφτασε στη δύση του. Ξέρω πως θα μας λείψει. Ξέρω πως θα μπορούσαμε να προσφέρουμε περισσότερα πράγματα. Κρατάω όμως τις θετικές αναμνήσεις και τα όσα έζησα αυτή τη διετία με όλους τους Παλμίτες. Θα αρκεστώ στο ότι βοηθήσαμε με τις δράσεις μας αρκετούς ανθρώπους που είχαν την ανάγκη μας και με το ιστολόγιό μας δώσαμε σε μια γενιά φοιτητών βήμα λόγου. 

Η Ειρήνη (από εκείνες που το μέλλον τους ανήκει):

Νιώθω άσχημα που γράφω το τελευτείο κείμενο και ίσως πιο άσχημα νιώθω που το τελευταιο διάστημα το παραμέλησα τόσο που τελικά κλείνει...
Ο Παλμος αποτελείται απο άτομα που ακόμα και αν δεν έκανα ποτέ ουσιαστική παρέα μαζί τους, τους θαυμάζω και τους σέβομαι.
Αρχικά, τον Στέλιο, τον Στέλιο τον θαυμάζω. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά ψαρωμένη ότι πήγα στην συνάντηση στο παγωτατσίδικο που ντρεπόμουν. Εφυγα με τις καλύτερες εντυπώσεις. Ακόμα θυμάμαι τι είπα στην καλυτερη μου φίλη για το Στέλιο. "Δεν εχω ξαναγνωρίσει πιο εξυπνο ανθρωπο στην ηλικία μας".
Επειτα, στις επόμενες συναντήσεις δεν ήμουν συνεπής. Περισσότερο λόγω αποστασης, μιας που ήμουν Κομοτηνή.
Το πρώτο διάστημα μπήκα ενεργητικά στον Παλμό. Ειχα ξετρελαθεί. Εγινε το χομπι μου. Να βρίσκω ιδιαίτερα είδη μουσικής και να ενημερώνω τον κόσμο.
Αργότερα όμως σταματησα να συμμετέχω στον Παλμο. Αντε σε καμια δράση πηγαινα και αν ημουν Αθήνα. Τον παλμο δεν σταμάτησα, ωστόσο ποτε να τον αγαπώ, αλλά η δουλειά, η σχολή και οι υπολοιπες δραστηριότητες μου να κρατούσαν μακριά.
Τελος πάντων, μέσα απο αυτο ομως εγω γνώρισα τόσο αξιόλογα άτομα!!!
Εναν εναν και όλοι τους ιδιαίτεροι. Τον Δανιηλ, τον Παναγιώτη, τον Βασίλη, τον Ιωσήφ, Αντρέα, Αχιλλέα κλπ κλπ
Να ξερετε ότι θα μου λείψετε, έστω και αν ειχαμε αυτη την αραιή επικοινωνία.

Ο Ιωσήφ (ξέρετε... το καλό παιδί):

Πολλά πράγματα στη ζωή τελειώνουν άδοξα ή απότομα. Έτσι και ο Φοιτητικός Παλμός κλείνει. Υποτίθεται σε αυτό το σύντομο κείμενο πως πρέπει να γράψω έναν «επικήδειο» για το εγχείρημα μερικών παιδιών να φτιάξουν μια ηλεκτρονική εφημερίδα που θα φιλοξενεί γνώμες. Λοιπόν τα καταφέραμε και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Εγώ μπήκα στον πρώτο του χρόνο αφού είχε περάσει την φάση της δημιουργίας και ο Παλμός είχε ξεκινήσει να αποκτά συνείδηση.
Αυτό που μπορώ να πω είναι πως ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία, γνώρισα πολλά νέα παιδιά όπου γίναμε φίλοι, μιλήσαμε αρκετά και ανταλλάξαμε απόψεις, προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε τι ήταν ο Φοιτητικός Παλμός πέρα από ένα απλό blog, κάναμε δηλαδή φιλοσοφία για κάποιους. Δεν καταφέραμε να πούμε με μια λέξη βέβαια τελικά «τι ήταν ο Φοιτητικός Παλμός-φράση του Στέλιου που θα μου μείνει- οπότε και θα πλανάτε σαν ένα ερωτηματικό. Ο καθένας το αντιλαμβανόταν διαφορετικά με αυτό που ήθελε να δει και αυτό ήταν το εκπληκτικό, ότι είχαμε πολλές εκφάνσεις και αποχρώσεις δημιουργώντας τελικά ένα αφηρημένο σύνολο.
Ξεκίνησε σαν μια νομική κλίκα (έτσι συνηθίζαμε να πειράζουμε τον Στέλιο με τον Βασίλη που ήμασταν από άλλη σχολή) και τελικά διευρύνθηκε σχεδόν σε όλη την Ελλάδα. Κάποια στιγμή συρρικνώθηκε απότομα και σήμερα είναι σχεδόν εξαφανισμένος. Βέβαια ότι έρχεται σε τέλμα είτε μετασχηματίζεται και αναπροσαρμόζεται στα νέα δεδομένα είτε ξεκινά από το μηδέν και πάλι...
Πιστεύω πως ο Παλμός μας θα μείνει στον κάθε νέο που αποφασίζει να ασχοληθεί με....
Και εδώ εξαφανιστήκαμε....εμείς, εσείς; (!)

Πολλά ευχαριστώ από την πλευρά μου στον Χαράλαμπο (τον τσεκουράτο φλογερίστα), την Ελένη (την Αθηναία πρωτεργάτρια), την Ολγιάνα (την Αφρικάνα), την Φωτεινή (της Ακροπόλεως), την Εβελίνα (την φίλη του Μπάμπη), την Αγγελική (την δυναμική), την Βαρβάρα (ξαδέρφη της Χαράς), την Έλενα (την Κερκυραία επαναστάτρια), τη Ναυσικά (Νικολούλη), τον Γιώργο Ρ. (τον ανεκδοτάκια), την Πένυ (ντελ Μανού Τσάο), την Δανάη (την θεατρίνα), την Δανάη (την δημοσιογραφάρα), τη Σοφία (τη ραδιοσεξοφωνή), τον Πέτρο & Στέλιο (επωνομαζόμενα καρδουλίνια), την Βίρνα (την Πρόεδρο), τον Αντρέα (τον "κόκκινο"), τον Σπύρο (τον δραστήριο Κερκυραίο), τον Σπύρο Π. (τον Κομοτηναίο), το Στέργιο (το συνεμπνευστή), τον Άδωνι (το πρώτο βιολί), την Βασιλική (την πρωταγωνίστρια), την Αλέξια (την β' γυναικείος), τη Φρόσω, τη Στέλλα (που μας χιλιοτίμησαν στις δράσεις μας) και φυσικά, τον ένα και μοναδικό κι ανεπανάληπτο και ψυχωμένο και τρελό Αχιλλέα (τον σκηνοθέτη). Και σε όλα τα υπόλοιπα παιδιά (και τους συνεργάτες μας), η συμβολή των οποίων ήταν καθοριστική για την εξέλιξη του Φοιτητικού Παλμού αυτά τα τρία χρόνια. Ελπίζουμε το έργο που αφήνουμε πίσω μας να αξιολογηθεί και να αποτελέσει έμπνευση για ακόμη πιο επιτυχημένες προσπάθειες νέων στο μέλλον.

Σ. Τ. 

Δεν υπάρχουν σχόλια: